Ποιητικαὶ Σκέψεις Εὐχάρεως Χωρίστρου

Ξεκίνησα νὰ πλᾶθω τὰ γνωστὰ μῶβ κουλουράκια,

ἔχοντας στο μυαλὸ μοῦ τὶς χθεσινὲς  τετράγωνες πλάγιες σκέψεις. 

Οἱ σκέψεις τοῦ κουτιοῦ δέχθηκαν τὸ τηλεφώνημα – οἱ σκέψεις, ὄχι ἐγώ.

Ἑνὸς τηλεφώνου σκέψη, ἄσκοπη καὶ μαζεμένη.

Πῶς νὰ ἐπιχειρήσω τῶρα νὰ ἀγγίξω τὸν μίσχο τοῦ δένδρου τὰ μεσάνυκτα;

Νομίζω πῶς ἡ ἀπάντηση θὰ δοθεῖ

ἀπὸ τὸν δίσκο ἐκείνου τοῦ περιφερειακοῦ δρόμου

ποῦ μὲ πολλὴ φθήνια ἀπλώνεται…

 Ἐξογκωματική; Ἔξοχη; Ἤ μήπως ἄφθονη;

Ἡ ἐλικοειδὴς προσέγγιση.

Ἄγνωστο.

 

Τὰ κύματα θὰ χρωματίσουν ἐκείνη τὴν σάπια ἡμέρα.

Ἐκτός, βέβαια, ἄν ἡ χαρᾶ διασχίσει τὸν δρόμο˙

μαζὶ μὲ ἀρκοῦδες, σκιές, πρακτορεία, ἀνηφορικὰ δάπεδα

καὶ τὸ πολυπόθητο μπουρὶ τῆς σόμπας.

Κρίμα, πάντως!

Κρίμα ποῦ δὲ θὰ ἀντικρύσω τὸ πράσινο, τὸ χρυσὸ καὶ τὸ μπλέ!

Ὄχι τῆς φύσης, τὰ δικὰ σοῦ.

Ἐσὺ δὲν ἔχεις χρυσό –οὖτε καὶ τἄλλα- , ἀλλὰ δὲν ἔχει σημασία…

Ἀπὸ τὴν ἔλλειψη χρήματος διαμορφώνονται ἐσφαλμένες μᾶλλον αἰσθητικὲς ἐντυπώσεις. 
 Γιατὶ ἔπρεπε ἐσὺ νὰ κουβαλᾶς τὸ ἡμικύκλιο;

 Ἀνείπωτο εἶναι τὸ ἠδύποτο ποῦ ἤπιες;

 

Αὐτὴ ἡ κατσαρόλα ποτὲ δὲν θὰ καθαρίσει…

Ἀς μὴν τοποθετήσουμε τὸ μίξερ ἔτσι, ὅπως συνειθίζεται.

 Ἀς τὸ τοποθετήσουμε ἀνάποδα.

Ἄραγε εἶναι θέμα τοποθετήσεως ἤ λειτουργίας;

 Ἄς τὸ βάλουμε σὲ ἀντίστροφη λειτουργία.

Ὄλα ὀργανώνονται.

 

 Μία ἀράχνη τὶς ἀπόκριες.

Ἕνα κιβώτιο τὰ Χριστούγεννα.

Ἕνα σύννεφο τὸ καλοκαίρι.

Καὶ τὸ Πάσχα, τί;

 

Ἄν δὲν ζητήσεις συγγνώμην θὰ σὲ φάει τὸ λουλούδι

- ὅπως ἔφαγε καὶ τὴν ἀράχνη.

Δὲν μπορῶ νὰ κοιτάζω τὸν ὁρίζοντα.

Γιατὶ ἔπρεπε ἐσὺ νὰ κουβαλᾶς τὸ ἡμικύκλιο;

Γιατὶ τὸ ἡμικύκλιο κρεμάστηκε ἀπὸ πᾶνω σοῦ;

                                                       

 

                                                                                                                      Ε.Χ.