Ο παρών δίσκος είναι ο όγδοος κατά σειρά δίσκος του συγκροτήματος, ο οποίος κατάφερε να συνδυάσει την μουσική ποιότητα με μία αξιοσημείωτη εμπορική επιτυχία. Η εντύπωση που δίνεται είναι πως το συγκρότημα φρόντισε να τοποθετήσει τα “κομμάτια” του δίσκου στην ίδια βασική σειρά με αυτήν που ενδεχομένως ένας άνθρωπος συναντά τα αντίστοιχα “θέματα” στην Ζωή του. Πιο συγκεκριμένα: Breathe, Time, Money, Us and Them, Brain Damage, Eclipse. Θεωρώ πως θα ήταν προτιμότερο να κάνετε μόνοι σας τους αντίστοιχους συνειρμούς, καθώς και τις αντίστοιχες αναπλάσεις… Θα μπορούσε κανείς να συνεχίσει γράφοντας πολλές και μάλλον αδιάφορες ερμηνείες σχετικά με τον δίσκο, αλλά αυτό δεν κρίνεται σκόπιμο. Όπως δεν φαίνεται εύστοχη κίνηση η εικονογράφηση των ποιημάτων, αντίστοιχα κακή φαίνεται και η ερμηνεία (των όποιων) καλλιτεχνικών έργων. Παρ’ όλο που είναι μάλλον περιττό να αναφερθούν τα μέλη του συγκροτήματος, λόγω της ευρείας αναγνωσιμότητάς τους, θα αναφερθούν. Οι Pink Floyd (στην περίοδο δημιουργίας του Dark Side of the Moon) αποτελούνται από τους: David Gilmour (φωνητικά, κιθάρα, συνθεσάιζερ), Nick Mason (κρουστά, εφφέ), Roger Waters (μπάσσο, φωνητικά, συνθεσάιζερ, εφφέ), Richard Wright (πλήκτρα-συνθεσάιζερ, φωνητικά).
«The Dark Side of the Moon» (1973). Ο δίσκος ξεκινά με ένα εισαγωγικό κομμάτι: Speak to Me. Χτύποι, ομιλίες, γέλια, (μουσικές) απομιμήσεις ήχων της καθημερινότητας – όλα αυτά οδηγούν προς την μουσική (αυτά ισχύουν και για όλα τα επόμενα «συνδετικά περάσματα» από το ένα κομμάτι στο άλλο, με την προσθήκη ρολογιών, ταμιακών μηχανών και άλλων). Γενικά, όπως θα προσέξετε ακούγοντας τον δίσκο, οι Pink Floyd έχουν προσπαθήσει -με εξαιρετικά μεγάλη επιτυχία- να κάνουν τον δίσκο να παρουσιάζεται ως ένα ενιαίο έργο˙ προς αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση συμβάλλουν τα ενδιάμεσα “κομμάτια”. Το πιο ωραίο κομμάτι του δίσκου (και γύρω από το οποίο κινείται όλος ο δίσκος) είναι το Breathe. Αυτό, διότι δίνεται η ακουστική εντύπωση πως όλα τα υπόλοιπα κομμάτια οδηγούν – παρουσιάζουν μία ιδιαίτερη έλξη “προσαγωγικoύ” χαρακτήρα προς αυτό (ακόμη και ανάμεσα στο Us and Them και το Any Colour You Like συναντάμε μουσικά στοιχεία από το Βreathe). Άλλο ένα στοιχείο που ενισχύει αυτήν την σκέψη είναι το “reprise” του Breathe στο Time˙ παρατηρήστε, επίσης, πόσο ομαλή είναι αρμονικά η μετάβαση από το ένα κομμάτι στο άλλο. Θα σας εντυπωσιάσουν οπωσδήποτε τα «ηλεκτρονικά εξωτικά» μουσικά εφφέ. Σας αναφέρω, πληροφοριακά, πως το Breathe κινείται στο αρμονικό περιβάλλον της Λα μείζονος και κυριαρχεί η εναλλασσόμενη σχέση αυτής με την μι ελάσσονα. On The Run, ο τίτλος αρμόζει άψογα στο συγκεκριμένο μεταβατικό στάδιο. Το Time είναι ένα κομμάτι που ξεκινά με μία ευρεία ποικιλία ηχητικών εφφέ. Τα ντραμς, στην συνέχεια, φροντίζουν εμμελώς, μαζί με τις συμπληρωματικές λεπτές ηχητικές αποχρώσεις της ηλεκτρικής κιθάρας, να μας εισάγουν στο φωνητικό στάδιο του κομματιού. Όταν πλέον βρισκόμαστε σ’ αυτό, η κιθάρα πλέον αναλαμβάνει να γεμίζει τις φωνητικές παύσεις, ενώ αργότερα αποκτά σόλο πρωτοβουλίες. Στο παρόν κομμάτι οφείλουμε να ευφρανθούμε ακουστικά με τις συγχορδίες μεγάλης εβδόμης που ενισχύονται σημαντικά από τα φωνητικά. Άμεσα θα καταλάβετε (όπως έχει αναφερθεί και προηγουμένως) πως καταλήγουμε στο περιβάλλον του Breathe (με την επαναφορά της εναλλαγής της μι ελάσσονος με την Λα μείζονα). Το κομμάτι, ουσιαστικά, ήταν το Breathe, απλώς είχαμε μία “επέκταση” σε άλλες (ή και στις ίδιες αλλά παρηλλαγμένες) συγχορδιακές βάσεις. Η ολοκλήρωση της πλευράς συμβαίνει εδώ (Τhe Great Gig In The Sky) με ένα πιανιστικό κλείσιμο συνοδευόμενο από αυτοσχεδιαστικού τύπου φωνητικές διακυμάνσεις.
Money: το κομμάτι που βασίζεται στο μπάσσο. Όλες οι μελωδικές γραμμές που μπορούν να εντοπισθούν χρησιμοποιούν ως δομικό υλικό τους την μουσική ιδέα που εισήγαγε το μπάσσο. Επομένως, ασχοληθείτε και με την απόδοση του κομματιού, όπως την προσφέρει η αυθεντική “ενορχήστρωση”. Παρακολουθείστε το μέχρι το τέλος, καθώς παρουσιάζει μια πολύ καλή και βασική δομική υπόσταση από μορφολογική οπτική πλευρά. Το Us and Them είναι ένα ήπιας-μέσης δυναμικής (με διακυμάνσεις, βέβαια) κομμάτι που προφανώς στοχεύει στην ανάδειξη-επίδειξη της ισορροπίας του δίσκου. Το σαξόφωνο, όπως και η αρμονία της ρε ελάσσονος έτσι όπως οδηγούμαστε σ’ αυτήν (και με την υπόδειξη-προσθήκη της μεγάλης έβδομης σε αυτήν – ντο# –), φροντίζουν να προσδώσουν το τζαζ ιδίωμα (αστειευόμενος κάποιος, θα έλεγε πως το σαξόφωνο μας προαναγγέλλει πως σιγά-σιγά έρχεται η δεκαετία του ’80). Το Any Colour You Like αποτελεί συνδετικό πέρασμα ανάμεσα στα κομμάτια και συμβάλλει στην ενότητα του δίσκου (υπενθυμίζοντας μας, κατά κάποιον τρόπο, τι προηγήθηκε). Το Brain Damage είναι το κομμάτι που αποτελεί ένα με το τελευταίο, το Eclipse, και περιλαμβάνει ως στίχο και τον τίτλο του δίσκου. Είναι δύο κομμάτια που λειτουργούν φανερά ως καταληκτικά, επικυρώνοντας (και υπενθυμίζοντας σε ορισμένες λεπτομέρειες –όπως η αυτοσχεδιαστική γραμμή των φωνητικών) ό,τι προηγήθηκε.
Πρόκειται για έναν αναμφισβήτητα ιστορικό δίσκο με μοναδική πλούσια μουσική και “αφηγηματική” ύφανση. Ακούστε τον αρκετές φορές για να κατανοήσετε την βαθύτερη δομή του. Σε κάθε περίπτωση, να ακούτε Pink Floyd, αλλά παράλληλα να ψάξετε και κανένα άλλο λιγότερο «αναγνωρισμένο» συγκρότημα αντιστοίχου επιπέδου μουσικής ποιότητας. Η αναγνώριση δεν είναι το παν - ιδιαίτερα όταν συναρτάται με την έννοια της εμπορικότητας… Φυσικά, αυτό, δεν σημαίνει σε καμμία περίπτωση κάτι το αρνητικό για τους Pink Floyd. Αντίστρόφως, επισημαίνει κάτι για την πλειοψηφία της σημερινής (και όχι μόνο) νεολαίας, η οποία είτε μας αρέσει είτε όχι (μάλλον όχι), ακούει κατά κανόνα συγκροτήματα που εντάσσονται στον τομέα του εμπορικού “σουξέ”. Προσωπική αξιολόγηση του δίσκου: 9.6/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου