Δισκοπάθεια: Velvet Underground (#2)

Οι Velvet Underground λογίζονται ως ένα ροκ συγκρότημα. Έχουν παράγει πέντε δίσκους από το 1967 έως και το 1973. Αν και είναι ένα αρκετά γνωστοί, δεν φαίνεται να γνώρισαν και την αντίστοιχη εμπορική επιτυχία… (Αυτό ίσως να είναι και καλό.) Αποτελούνται από τους: Lou Reed (ο βασικός κιθαρίστας του συγκροτήματος, ο οποίος αποχώρησε μετά τον τρίτο τους δίσκο για να κάνει σόλο καριέρα), John Cale (ηλεκτρική βιόλα, πιάνο και μπάσο), Sterling Morrison (κιθάρα και μπάσο), Maureen Tuckler (κρουστά) και την Nico (τραγούδι). Παραγωγός τους ήταν ο Andy Warhol.

 

 

«Velvet Underground & Nico» (1967). Θα ασχοληθούμε, λοιπόν, με τον πρώτο δίσκο των Velvet Underground. Πρόκειται για τον γνωστό δίσκο με την μπανάνα στο εξώφυλλο. Ρίχνοντας μια ματιά στο οπισθόφυλλο του δίσκου θα παρατηρήσουμε έναν αστερίσκο δίπλα στο πρώτο κομμάτι, το Sunday Morning. Αυτό υποδηλώνει πως μάλλον το καλύτερο (και πιο εμπορικό) κομμάτι του δίσκου είναι αυτό. Νομίζω πως πράγματι αυτό ισχύει. Για τους αγαπητούς φίλους που έχουν το cd δεν νομίζω να υπάρχει ο αστερίσκος (μπορεί να κάνω και λάθος) – είναι κάτι που συνηθιζόταν κυρίως στους δίσκους βινυλίου. Το Sunday Morning είναι ένα πολύ ανάλαφρο τραγούδι με ωραίους στίχους. Θα παρατηρήσετε την επαναλαμβανόμενη μελωδική γραμμή του μεταλλοφώνου (νομίζω ότι είναι μεταλλόφωνο) η οποία ξεχωρίζει, και σίγουρα θα εκτιμήσετε την παρέμβαση της κιθάρας μετά από το βασικό φωνητικό μέρος· επίσης, θα ακούσετε και ένα επιμένον (σε καθαρά συγχορδιακές δομές) πιάνο κάπου στο βάθος του τραγουδιού.  To I’m Waiting For The Man είναι ένα ευχάριστο τραγούδι σε ρυθμό που παραπέμπει σε blues και rock ’n’ roll, το ίδιο ισχύει και για το Run Run Run. Αρκετές φαίνεται να είναι οι επιρροές και από το στυλ του bluegrass ύφους, αλλά πιο δύσκολα ανιχνεύσιμες. Το Venus in Furs θα σας εκνευρίσει αν δεν είστε για πολλά πολλά, ιδιαίτερα αυτή η ασταμάτητα επαναλαμβανόμενη δοξαριά στο όλο πλαίσιο του κομματιού (επιπλέον, σε κάποιο σημείο του εντοπίζονται στοιχεία από την αραβική παραδοσιακή μουσική). Εμένα, βέβαια, μου ταιριάζει μια χαρά και για soundtrack στην ελληνική βωβή ταινία του Αχιλλέα Μαδρά, Μαρία Πενταγιώτισσα. Το Femme Fatale είναι ένα απλό τραγούδι, το οποίο κινείται στο αρμονικό-μελωδικό πλαίσιο του Sunday Morning – χωρίς, όμως να καταφέρνει να το φτάσει. All Tomorrow’s Parties: ένα κομμάτι που θα αρέσει οπωσδήποτε στους θαυμαστές των Barclay James Harvest.

 

Η δεύτερη πλευρά του δίσκου ξεκινά αρκετά πιο ήρεμα με το Heroin. Αυτό είναι πολύ λογικό, καθώς πρόκειται για ένα κομμάτι που κρατάει επτά λεπτά, αν ξεκινούσε πολύ δυναμικά δεν θα είχε και την καλύτερη δομή. Βέβαια, εδώ έχουμε μια πιο ιδιαίτερη κατασκευή· το συγκεκριμένο τραγούδι φαίνεται να αποτελείται από τέσσερις βασικές αυτοτελείς ενότητες  όπου στην κάθε μία από αυτές υπάρχει μια σταδιακή κλιμάκωση της έντασης (προσοχή! Προς  το τέλος του κομματιού κάποιος πριονίζει ένα ηλεκτρικό βιολί). Πρόκειται για ένα πολύ καλοδομημένο τραγούδι· επομένως, το συγκρότημα μάλλον δεν έκανε “χρήση” του τίτλου όταν το συνέθετε…  Παρά την πραγματικά φτωχή του αρμονία (Ρε ύφεση Μείζονα και Σολ ύφεση Μείζονα), δεν νομίζω πως θα σας κουράσει καθόλου – θα το ευχαριστηθείτε! There She Goes Again: ένα νόστιμο τραγούδι με αξιοσημείωτα φωνητικά. I’ll Be Your Mirror: αν το πρωί ακούσατε το Sunday Morning, το βράδυ ακούστε αυτό (κινείται στο ίδιο πλαίσιο, λίγο πιο ήρεμα). Το The Black Angel’s Death Song είναι πιο πολύ σε στυλ αφήγησης. Εγώ, γενικά, δεν προτιμώ τα “αφηγηματικού τύπου” κομμάτια, ιδιαίτερα από ένα συγκρότημα που εντάσσεται κατά κάποιον τρόπο στο rock ’n’ roll. Στο European Son, θα παρατηρήσουμε ορισμένα εφφέ, όπως το σπάσιμο εκείνου του γυαλιού και κάποια “μικροφωνίσματα”. 
Σε κάθε περίπτωση, σε έναν δίσκο συνηθίζεται είτε τα πρώτα είτε τα τελευταία (ή ακόμη και τα δύο από αυτά) τραγούδια της κάθε πλευράς να είναι “τα καλά του δίσκου”. Έχω την εντύπωση πως αυτό δεν ισχύει για αυτό το τελευταίο κομμάτι. Λυπάμαι που θα το πω αλλά αυτό το αδιάκοπο και μονότονο σολάρισμα της κιθάρας μου προκαλεί συνειρμούς αντίστοιχους με μια επίμονη αναμονή για να πάω στην τουαλέτα.

 

Νομίζω πως αξίζει να ασχοληθείτε με τους Velvet Underground, στην χειρότερη περίπτωση, μόνο και μόνο για το Sunday Morning. Πρόκειται για ένα τραγούδι που έχει όλες τις προδιαγραφές για να γίνει από τα αγαπημένα σας και να κάνει την μέρα σας καλύτερη! Ξέρω πως σε κάποιες παρατηρήσεις  μου φαίνεται πως δεν συμπαθώ και πολύ τους Velvet Underground, μα δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Για την ακρίβεια, ισχύει το ακριβώς αντίθετο - αυτός είναι ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους, ελπίζω να γίνει κι εσάς!

 

Προσωπική αξιολόγηση του δίσκου: 8.3/10