Oμοιότητες (#25)

Επίκαιρα

Περιστατικό μαζικού φταρνίσματος σημειώθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες στο μετρό της Αθήνας. 

Ήταν περασμένες μία ξημερώματα Σαββάτου και οι νυσταγμένοι επιβάτες συρμού με κατεύθυνση κάποιον Άγιο ξέσπασαν σε μαζικά φταρνίσματα, όταν δράστης αγνώστων και μόνο λοιπών στοιχείων διοχέτευσε τη λέξη “Πεπονάκι” στους μεγαφώνιους ενημερωτικούς σωλήνες του συρμού. 

Γνωστή για τη φταρνισιογενή της δράση κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, η λέξη - που δε θα επαναλάβουμε για ευνόητους λόγους- δεν άργησε να προκαλέσει ΦΤΑΡ.ΜΑ.ΠΑ (Φταρνισιδιακό Μαζικό Παροξυσμό) στους άτυχους επιβάτες. 

Ο δράστης τρύπωσε στο Κέντρο Ελέγχου Μετρό την ώρα που ο μοναδικός - λόγω καλοκαιρινών διακοπών ρεύματος νερού- υπάλληλος είχε προσχωρήσει στο Ποτάμι για λίγη δροσιά, μετά από σύντομη στάση σε αθηναϊκό πολυκατάστημα για αγορά σακιδίου πλάτης.

Οι Αρχές αναζητούν το δράστη στους κόλπους των Αλκυονίδων, όπου ένα κέντρο αποκατάστασης ΦΤΑΡ.ΜΑ.ΠΑ ψαρεύει πελάτες για τη δοκιμή του αντιδότου “Τραγανό Τζιτζίκι”, μετά την εξασθένιση του πρότερου αντιφταρνιστικού “Ανανάς”. 

Oμοιότητες (#24)

Oμοιότητες (#23)

Oμοιότητες (#22)

Δεν βρέθηκε η επιλεγμένη ανάρτηση.

 

 

 

Λυπούμαστε για την αναστάτωση, αλλά η επιλεγμένη ανάρτηση είναι διαθέσιμη μόνο για γνήσιους πυλωρούς. Δοκιμάστε ξανά σε μια μεταγενέστερη χρονική περίοδο.

Oμοιότητες (#21)

Συσχετισμοί (#9)

Τι κοινό έχει ένας δακτυλιοσκώληκας με μία πολυθρόνα;

 

Δεν βρέθηκε η επιλεγμένη ανάρτηση.

 

 

Λυπούμαστε για την αναστάτωση, αλλά η επιλεγμένη ανάρτηση είναι διαθέσιμη μόνο για  ενδεκαμελή συγκροτήματα κατσαρολοπαικτών. Δοκιμάστε ξανά σε μια μεταγενέστερη χρονική περίοδο.

Aπόσπασμα από το χαμένο θεατρικό έργο…

 ...Ο Μηχανάρης (1908)
του Θρασύβουλα Ερμοπίδακα.

[…] [Σκηνή από το πέμπτο επεισόδιο, «Στο εστιατόριο»]

Εἰς τὸ δεύτερον τραπέζι.

ΑΝΗΡ. Καλὰ θα κάμεις νὰ τὸ φᾶς-τουλάχιστο γεύσου το. Ξέρεις, πρόκειται γιὰ πολὺ γερὸ... κρασάκι.

ΑΓΟΡΙ. Άπὸ ποῦ τὸ τσούφρωσαν ἄραγες;

ΑΝΤΡΑΣ. Καϋμένο φιλαράκι… Τἄρπάζουν ἀπὸ τοὺς μπακαφιάδες τοῦ δρόμου. Ἐκεὶ ὅπου μπορεὶ κανεὶς νἀρπάξει τὶς μεγάλες χαρὲς, νομίζω;

ΑΓΟΡΙ. Τὶ νὰ σοῦ πῶ;

ΑΝΗΡ. Ῥόφα λίγο! Πόσο σε ζηλεύω! Ἔλα, ῥόφα το! Ῥόοοφα!  Ῥόφα νὰοὗμ’!

                Τὸ ΑΓΟΡΙ τὸ ῥοφᾶ - ἀλλά εἶναι μάπα.

ΑΝΗΡ (γκλίτσικα).  Ο Φρίξος τἀπαὖτωνε τὸ πιοτὶ σοῦ… Συνέχεια μιλοῦσε γιαδαῦτο -θυμᾶσαι;  Ἤ μήπως τὸν ἀπαὖτωνες εσύ;

ΑΓΟΡΙ. Τὸν διάβαξα καλά!

ΑΝΗΡ. Ναὶ, ἀλλὰ τὸν ἀπαυτῶνεις;


Σε επόμενη ανάρτηση ακολουθεί η συναρπαστική συνέχεια αυτού του ανατρεπτικού θεατρικού έργου.

 

Eπίκαιρα

Άτυχο θύμα καφασιστικής επίθεσης.

Γιαπωνέζικο καφάσι βρέθηκε να τριγυρνά αδέσποτο στα στενά μιας ανίερης πόλης. Το εν λόγω καφάσι δεν ανήκει στην κατηγορία των τελάρων με αποτέλεσμα να εγείρονται διάφορες υποψίες επί του θέματος. Πόσες μέρες είναι δραστήριο; Ποιος και γιατί το έστειλε; Αυτός ο κάποιος υπάρχει ή είμαστε υπερβολικά καχύποπτοι;

Αγαπητοί αναγνώστες δεν είναι δυνατόν να κάνουμε εικασίες. Για τον λόγο αυτό, η έγκυρη δημοσιογραφική μας ομάδα έκανε μια εκτενέστατη έρευνα από την οποία προέκυψαν κάποια ενδεχόμενα. Η εκτίμηση μας εξετάζει σοβαρά την περίπτωση το καφάσι να σχετίζεται με τις πρόσφατες πολιτικές αναταράξεις και την προσπάθεια κατευνασμού τους με την υπουργοποίηση συγκεκριμένων προσώπων. Η εθνικότητα του αντικειμένου, μας οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα ότι προέρχεται από συγκεκριμένο πολιτικό φορέα, και πιο συγκεκριμένα από την ομάδα των Ιαπώνων. Εμείς οφείλουμε να σας προτείνουμε τα εξής  για να είστε εξασφαλισμένοι αν βρεθεί στον δρόμο σας κάποιο αντίστοιχο καφάσι. 

Γερό πλύσιμο θύματος
 μετά από επίθεση.
(Τάσος Ριφτάρης)

Φροντίστε να δείξετε γενναιότητα και να μην πάρετε την στάση κάποιου φρούτου ή λαχανικού (π.χ. στάση αβοκάντο), γιατί τότε υπάρχει σοβαρή πιθανότητα καπακώματος ή ακόμα και συσκευασίας του σώματός σας και, πολύ χειρότερα, της πολιτικής σας βούλησης. Τέλος, αν έρθετε σε επαφή με το αντικείμενο απολυμανθείτε άμεσα με άφθονο σαπούνιο. Σε κάθε περίπτωση, κανείς δεν θα πρέπει να αισθάνεται ασφαλής όσο γιαπωνικά καφάσια κυκλοφορούν ανάμεσα μας και αυτονομούνται ανεξέλεγκτα.

Συσχετισμοί (#8)

Τι κοινό έχει ένα σύννεφο καρδιά με μία βενζινάκατο;

 

 

Συσχετισμοί (#7)

Τι κοινό έχει ο κόμπος του ναύτη με ένα καπριτσιόζικο κουτί;

 

 

Δεν βρέθηκε η επιλεγμένη ανάρτηση.

  

 

 

Λυπούμαστε για την αναστάτωση, αλλά η επιλεγμένη ανάρτηση είναι διαθέσιμη μόνο για  Βασίλισσες φανταστικών χωρών. Δοκιμάστε ξανά σε μια μεταγενέστερη χρονική περίοδο.

Δεν βρέθηκε η επιλεγμένη ανάρτηση.

  

 

 

Λυπούμαστε για την αναστάτωση, αλλά η επιλεγμένη ανάρτηση είναι διαθέσιμη μόνο για  την κυρία Πάτμορ. Δοκιμάστε ξανά σε μια μεταγενέστερη χρονική περίοδο.

Δεν βρέθηκε η επιλεγμένη ανάρτηση.

  

 

 

Λυπούμαστε για την αναστάτωση, αλλά η επιλεγμένη ανάρτηση είναι διαθέσιμη μόνο για  τροφαντά νεαρά ρακούν. Δοκιμάστε ξανά σε μια μεταγενέστερη χρονική περίοδο.

Oμοιότητες (#20)

 

Δισκοπάθεια: Pink Floyd (#6)

 

Ο παρών δίσκος  είναι ο όγδοος κατά σειρά δίσκος του συγκροτήματος, ο οποίος κατάφερε να συνδυάσει την μουσική ποιότητα με μία αξιοσημείωτη εμπορική επιτυχία. Η εντύπωση που δίνεται είναι πως το συγκρότημα φρόντισε να τοποθετήσει τα “κομμάτια” του δίσκου στην ίδια βασική σειρά με αυτήν που ενδεχομένως ένας άνθρωπος συναντά τα αντίστοιχα “θέματα” στην Ζωή του. Πιο συγκεκριμένα: Breathe, Time, Money, Us and Them, Brain Damage, Eclipse. Θεωρώ πως θα ήταν προτιμότερο να κάνετε μόνοι σας τους αντίστοιχους συνειρμούς, καθώς και τις αντίστοιχες αναπλάσεις… Θα μπορούσε κανείς να συνεχίσει γράφοντας πολλές και μάλλον αδιάφορες ερμηνείες σχετικά με τον δίσκο, αλλά αυτό δεν κρίνεται σκόπιμο. Όπως δεν φαίνεται εύστοχη κίνηση η εικονογράφηση των ποιημάτων, αντίστοιχα κακή φαίνεται και η ερμηνεία (των όποιων) καλλιτεχνικών έργων. Παρ’ όλο που είναι μάλλον περιττό να αναφερθούν τα μέλη του συγκροτήματος, λόγω της ευρείας αναγνωσιμότητάς τους, θα αναφερθούν. Οι Pink Floyd (στην περίοδο δημιουργίας του Dark Side of the Moon) αποτελούνται από τους: David Gilmour (φωνητικά, κιθάρα, συνθεσάιζερ), Nick Mason (κρουστά, εφφέ), Roger Waters (μπάσσο, φωνητικά, συνθεσάιζερ, εφφέ), Richard Wright (πλήκτρα-συνθεσάιζερ, φωνητικά).

 

«The Dark Side of the Moon» (1973).  Ο δίσκος ξεκινά με ένα εισαγωγικό κομμάτι: Speak to Me. Χτύποι, ομιλίες, γέλια, (μουσικές) απομιμήσεις ήχων της καθημερινότητας – όλα αυτά οδηγούν προς την μουσική (αυτά ισχύουν και για όλα τα επόμενα «συνδετικά περάσματα» από το ένα κομμάτι στο άλλο, με την προσθήκη ρολογιών, ταμιακών μηχανών και άλλων). Γενικά, όπως θα προσέξετε ακούγοντας τον δίσκο, οι Pink Floyd έχουν προσπαθήσει -με εξαιρετικά μεγάλη επιτυχία- να κάνουν τον δίσκο να παρουσιάζεται ως ένα ενιαίο έργο˙ προς αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση συμβάλλουν τα ενδιάμεσα “κομμάτια”.  Το πιο ωραίο κομμάτι του δίσκου (και γύρω από το οποίο κινείται όλος ο δίσκος) είναι το Breathe. Αυτό, διότι δίνεται η ακουστική εντύπωση πως όλα τα υπόλοιπα κομμάτια οδηγούν – παρουσιάζουν μία ιδιαίτερη έλξη “προσαγωγικoύ” χαρακτήρα προς αυτό (ακόμη και ανάμεσα στο Us and Them και το Any Colour You Like συναντάμε μουσικά στοιχεία από το Βreathe). Άλλο ένα στοιχείο που ενισχύει αυτήν την σκέψη είναι το “reprise” του Breathe στο Time˙ παρατηρήστε, επίσης, πόσο ομαλή είναι αρμονικά η μετάβαση από το ένα κομμάτι στο άλλο. Θα σας εντυπωσιάσουν οπωσδήποτε  τα «ηλεκτρονικά εξωτικά» μουσικά εφφέ. Σας αναφέρω, πληροφοριακά, πως το Breathe κινείται στο αρμονικό περιβάλλον της Λα μείζονος και κυριαρχεί η εναλλασσόμενη σχέση αυτής με την μι ελάσσονα. On The Run, ο τίτλος αρμόζει άψογα στο συγκεκριμένο μεταβατικό στάδιο. Το Time είναι ένα κομμάτι που ξεκινά με μία ευρεία ποικιλία ηχητικών εφφέ. Τα ντραμς, στην συνέχεια, φροντίζουν εμμελώς, μαζί με τις συμπληρωματικές λεπτές ηχητικές αποχρώσεις της ηλεκτρικής κιθάρας, να μας εισάγουν στο φωνητικό στάδιο του κομματιού. Όταν πλέον βρισκόμαστε σ’ αυτό, η κιθάρα πλέον αναλαμβάνει να γεμίζει τις φωνητικές παύσεις, ενώ αργότερα αποκτά σόλο πρωτοβουλίες. Στο παρόν κομμάτι οφείλουμε να ευφρανθούμε ακουστικά με τις συγχορδίες μεγάλης εβδόμης που ενισχύονται σημαντικά από τα φωνητικά. Άμεσα  θα καταλάβετε (όπως έχει αναφερθεί και προηγουμένως) πως καταλήγουμε στο περιβάλλον του Breathe (με την επαναφορά της εναλλαγής της μι ελάσσονος με την Λα μείζονα). Το κομμάτι, ουσιαστικά, ήταν το Breathe, απλώς είχαμε μία “επέκταση” σε άλλες (ή και στις ίδιες αλλά παρηλλαγμένες) συγχορδιακές βάσεις. Η ολοκλήρωση της πλευράς συμβαίνει εδώ (Τhe Great Gig In The Sky) με ένα πιανιστικό κλείσιμο συνοδευόμενο από αυτοσχεδιαστικού τύπου φωνητικές διακυμάνσεις.

Money: το κομμάτι που βασίζεται στο μπάσσο. Όλες οι μελωδικές γραμμές που μπορούν να εντοπισθούν χρησιμοποιούν ως δομικό υλικό τους την μουσική ιδέα που εισήγαγε το μπάσσο. Επομένως, ασχοληθείτε και με την απόδοση του κομματιού, όπως την προσφέρει η αυθεντική “ενορχήστρωση”. Παρακολουθείστε το μέχρι το τέλος, καθώς παρουσιάζει μια πολύ καλή και βασική δομική υπόσταση από μορφολογική οπτική πλευρά. Το Us and Them είναι ένα ήπιας-μέσης δυναμικής (με διακυμάνσεις, βέβαια) κομμάτι που προφανώς στοχεύει στην ανάδειξη-επίδειξη της ισορροπίας του δίσκου. Το σαξόφωνο, όπως και η αρμονία της ρε ελάσσονος έτσι όπως οδηγούμαστε σ’ αυτήν (και με την υπόδειξη-προσθήκη της μεγάλης έβδομης σε αυτήν – ντο# –), φροντίζουν να προσδώσουν το τζαζ ιδίωμα (αστειευόμενος κάποιος, θα έλεγε πως το σαξόφωνο μας προαναγγέλλει πως σιγά-σιγά έρχεται η δεκαετία του ’80). Το Any Colour You Like αποτελεί συνδετικό πέρασμα ανάμεσα στα κομμάτια και συμβάλλει στην ενότητα του δίσκου (υπενθυμίζοντας μας, κατά κάποιον τρόπο, τι προηγήθηκε).  Το Brain Damage είναι το κομμάτι που αποτελεί ένα με το τελευταίο, το Eclipse, και περιλαμβάνει ως στίχο και τον τίτλο του δίσκου. Είναι δύο κομμάτια που λειτουργούν φανερά ως καταληκτικά, επικυρώνοντας (και υπενθυμίζοντας σε ορισμένες λεπτομέρειες –όπως η αυτοσχεδιαστική γραμμή των φωνητικών) ό,τι προηγήθηκε.

 

Πρόκειται για έναν αναμφισβήτητα ιστορικό δίσκο με μοναδική πλούσια μουσική και “αφηγηματική” ύφανση. Ακούστε τον αρκετές φορές για να κατανοήσετε την βαθύτερη δομή του. Σε κάθε περίπτωση, να ακούτε Pink Floyd, αλλά παράλληλα να ψάξετε και κανένα άλλο λιγότερο «αναγνωρισμένο» συγκρότημα αντιστοίχου επιπέδου μουσικής ποιότητας. Η αναγνώριση δεν είναι το παν - ιδιαίτερα όταν συναρτάται με την έννοια της εμπορικότητας… Φυσικά, αυτό, δεν σημαίνει σε καμμία περίπτωση κάτι το αρνητικό για τους Pink Floyd. Αντίστρόφως, επισημαίνει κάτι για την πλειοψηφία της σημερινής (και όχι μόνο) νεολαίας, η οποία είτε μας αρέσει είτε όχι (μάλλον όχι), ακούει κατά κανόνα συγκροτήματα που εντάσσονται στον τομέα του εμπορικού “σουξέ”.

Προσωπική αξιολόγηση του δίσκου: 9.6/10

Δεν βρέθηκε η επιλεγμένη ανάρητηση.

Λυπούμαστε για την αναστάτωση, αλλά η παρούσα ανάρτηση είναι διαθέσιμη μόνο για ηλικιωμένους άνω των 95 ετών. Δοκιμάστε ξανά σε μια μεταγενέστερη χρονική περίοδο.

Δισκοπάθεια: Blood, Sweat and Tears (#5)

Ο δεύτερος δίσκος των Blood, Sweat & Tears κυκλοφόρησε το 1968 και ως τίτλο φέρει και το όνομα του συγκροτήματος. Στο εξώφυλλο απεικονίζονται τα εννέα μέλη που αποτέλεσαν εκείνη την χρονική περίοδο τους Blood, Sweat & Tears. Είναι προφανές από αυτό το στοιχείο (των εννέα μελών) πως δεν πρόκειται για ένα συγκρότημα με ιδιαίτερα σταθερή δομή. Σε κάθε περίπτωση, αναφέρονται οι εξής μουσικοί, οι οποίοι συμμετείχαν στην δημιουργία του δίσκου που θα εξετάσουμε παρακάτω: David Clayton-Thomas (φωνητικά-τραγούδι), Bobby Colomby (ντραμς), Steve Katz (κιθάρα), Lew Soloff (τρομπέτα), Jim Fielder (μπάσσο), Dick Halligan (όργανο, πιάνο, φλάουτο, τρομπόνι, φωνητικά), Fred Lipsius (άλτο σαξόφωνο, πιάνο), Chuck Winfield (τρομπέτα), Jerry Hymann (τρομπόνι και φλογέρα).

 

«Blood, Sweat & Tears» (1968). Ο δίσκος ξεκινά με παραλλαγές πάνω στα θέματα των Τριών Γυμνοπαιδιών του Erik Satie (πιο συγκεκριμένα, χρησιμοποιείται θεματικό υλικό από τα δύο πρώτα μέρη της σουίτας για πιάνο). Πρόκειται για μία ενδιαφέρουσα προσέγγιση, ιδιαίτερα όσον αφορά την ενορχήστρωση. Την βασική μελωδία αναλαμβάνει να εκτελέσει το φλάουτο, ενώ το πλαισιώνουν πιάνο, κιθάρα και κρουστά. Μόλις ακουσθεί το θέμα, αρχίζουν οι πραγματικές παραλλαγές με την εισαγωγή πνευστών. Με αυτόν τον τρόπο, ακολουθεί πολύ φυσικά το funky Smiling Phases (του Steve Winwood των Traffic). Οι στίχοι του παρόντος, προφανώς είναι ιδιαίτεροι και περνούν ένα μήνυμα Ζωής: «Do yourself a favor/ Wake up to your mind/  Life is what you make it/ You see, but still you’re blind.»! Πολλά τζάζ στοιχεία: ρυθμικό και μελωδικό μπάσο, αυτοσχεδιαστική διάθεση στο μέσον του κομματιού και μετά επαναφορά  στο αρχικό του θέμα (μέσω των πνευστών που ακούσαμε ως εισαγωγή του κομματιού), τζάζ κλίμακες στο πιάνο, ντραμς (με και χωρίς σκουπάκι). Ακολουθεί το Sometimes in Winter, το οποίο έχει μία διάθεση αναπολήσεως του παρελθόντος. Έχει δύο βασικά μέρη, ένα πιο ήρεμο και ένα πιο ρυθμικό, τα οποία αν ονομάζαμε (Α και Β) με την σειρά που εμφανίζονται θα είχαμε μία τέτοια μορφή: Α, Β, Α, Α (το Β είναι το ρυθμικό). Με το More and More, επανερχόμαστε στο πιο funk, jazz, blues ύφος που είχαμε εντοπίσει προηγουμένως και στο Smiling Phases. Έχουμε παρέμβαση ηλεκτρικής κιθάρας στο παρόν κομμάτι προς το τέλος. Επί πλέον, ας παρατηρήσουμε και το τύπου “Hammond” όργανο που δεν αναφέρθηκε παραπάνω. Στο And When I Die, παρατηρούμε μία πιο παραδοσιακή “western” διάθεση σε “ρυθμό τσίρκου” (φυσικά, δεν υπάρχει τέτοιος όρος, μα νομίζω είναι εύστοχος). Το τελευταίο κομμάτι της πρώτης πλευράς του δίσκου είναι το God Bless The Child (της Billie της Holiday), το οποίο κινείται στο πλαίσιο των προαναφερθέντων σε έναν πιο χαλαρωτικό ρυθμό, όμως. Μετά την μέση του κομματιού, βέβαια, παρουσιάζεται μία πιο λάτιν τζάζ διάθεση (προς το τέλος επανερχόμαστε στο αρχικό ύφος).

 

Η δεύτερη πλευρά, ξεκινά με το πολύ γνωστό τραγούδι του συγκροτήματος, το Spinning Wheel. Πρόκειται για ένα πολύ δυναμικό κομμάτι (με τον τρόπο του). Όσον αφορά το παρόν, προτείνεται να αναζητήσετε και την διασκευή της Peggy Lee. To You've Made Me So Very Happy, είναι από τα πιο ωραία κομμάτια αυτού του δίσκου. Το συγκεκριμένο γράφτηκε και τραγουδήθηκε πρώτα από την Brenda Holloway. Επομένως, πρόκειται για μία διασκευή ενός κλασσικού soul κομματιού. Πολύ επιτυχημένη (εφ’ όσον το τραγούδι έγινε κυρίως γνωστό μέσω της διασκευής αυτής). Αναζητήστε και την αυθεντική εκτέλεση. Ακολουθεί το Blues – Part II. Παρ’ όλο που το συγκρότημα είχε φροντίσει να συσχετισθεί μουσικά με τον τζάζ πιανίστα Thelonious Monk, το παρόν κομμάτι μου θυμίζει τις ατελείωτες και αρκετά κατσαρές αυτοσχεδιαστικές (και πνιγηρές, πολλές φορές) μουσικές σκέψεις του Miles Davis. Το συγκεκριμένο κομμάτι κάνει προς το τέλος του αναφορές στα κομμάτια Sunshine of Your Love (των Eric Clapton, Pete Brown και Jack Bruce) και το Spoonful (του Willie Dixon). Ενδιαφέρον φαίνεται να έχει μία παρουσίαση του εν λόγω κομματιού με την συμμετοχή του Tom Jones. Ο δίσκος κλείνει με το κομμάτι που άρχισε. Αυτήν την φορά, όμως, απλά εκτελείται μόνο το βασικό θέμα (από το πρώτο μέρος) με έκδηλο σκοπό το απαλό κλείσιμο του δίσκου.

 

Ο συγκεκριμένος δίσκος είναι ιστορικός. Διατηρεί ολόκληρος ένα ενιαίο ύφος και δεν αρκείται στην αυτοτέλεια των κομματιών του. Αν και εντοπίζεται εύκολα η έντονη παρουσία του στοιχείου της διασκευής, θα ευχαριστηθείτε την αυθεντικά κεφλίδικη (κατά το “groovy”) διάθεση που μας χαρίζει το συγκρότημα. Ο δίσκος περιλαμβάνεται στo περίφημο βιβλίο που κυκλοφόρησε το 2006 με τίτλο: «1001 Albums You Must Hear Before You Die». Συστήνεται να τον ακούσετε κάποια στιγμή.

 

 

 Προσωπική αξιολόγηση του δίσκου: 8.7/10